“ Dziedzictwo kulturowe jak i krajobraz jest zasobem (kapitałem) w rozumieniu ekonomicznym i społecznym. Oznacza to, że właściwa ochrona tych zasobów, konserwacja zabytków i ich odpowiednia adaptacja przyczynia się do rozwoju wielu form aktywności (również działalności gospodarczej), a także do poprawy estetyki otoczenia i tym samym stanowi niematerialny, pozaekonomiczny, psychologiczny czynnik, służący poprawie poziomu życia Jako wartość kulturową należy również traktować występujący tu krajobraz rolniczy powstały w wyniku wielowiekowej ingerencji człowieka w środowisko przyrodnicze. Ułożenie niw, miedz, polnych dróg, zadrzewień jest wynikiem długotrwałej działalności naszych przodków i stanowi element podkreślający niepowtarzalny charakter tego miejsca.
Ochrona walorów krajobrazowych wynika z ustawowego obowiązku i nie ogranicza się tylko do obszarów objętych szczególnymi formami ochrony przyrody. Zachowanie wartości zasobów dziedzictwa kulturowego i krajobrazu decydujących o tożsamości kulturowej społeczeństwa jest naszym wspólnym obowiązkiem z którego wcześniej czy później zostaną rozliczone osoby odpowiedzialne za jego niszczenie. Żadne racje ekonomiczne i ekspertyzy nie mogą być usprawiedliwieniem dla dalszego niszczenia naszego krajobrazu, jedynego prawdziwego bogactwa, które posiadamy.
„Każdy naród żyje dziełami swojej kultury” pisał Jan Paweł II w traktacie „Pamięć i tożsamość”. Naszym obowiązkiem i misją powinna być ochrona tego dziedzictwa kulturowego.
”