W krośnieńskim Hospicjum, w starym szpitalu odbyło się 15 grudnia 2012 roku spotkanie z okazji święta patronalnego Stowarzyszenia Wojskowego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy. Spotkanie członków Zakonu i zaproszonych Gości zaczęło się od Mszy Świętej odprawionej w hospicyjnej kaplicy, której przewodniczył Ojciec Jan Gruszka SI Rektor Kolegium Ojców Jezuitów w Starej Wsi, w koncelebrze zaś uczestniczyli ks. Paweł Samborski Kapelan Strażaków Województwa Podkarpackiego i Ks. Marek Zarzyczny Dyrektor Krośnieńskiego Hospicjum.
Wśród zaproszonych gości byli: st. bryg. Bogdan Kuliga Podkarpacki Komendant Wojewódzki Straży Pożarnej, Jan Juszczak Starosta Krośnieński, Zdzisław Dudycz Wiceprzewodniczy Rady Miasta Krosna, Pani Małgorzata Szybiak Dyrektor Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Krośnie, lek. med. Andrzej Jurczak Dyrektor Samodzielnego Publicznego Pogotowia Ratunkowego w Krośnie, Roman Krauz właściciel firmy PRO-HAN. Licznie przybyli krośnieńscy strażacy i przyjaciele Hospicjum.
Po uroczystej Liturgii nastąpiła prezentacja struktury zakonnej, celów i zadań organizacji,. Ponadto przedstawiono również sprawozdanie z działalności ośrodka – Komandorii Zakonu św. Łazarza w naszym mieście. Trudno powiedzieć, ilu z nas – Mieszkańców miasta Krosna wie o działalności zakonów rycerskich na naszym podwórku. A przecież nasz portal już kilkakrotnie opisywał imprezy, w których Lazarczycy lub Maltańczycy brali czynny udział. Lazarczycy od maja zeszłego roku jako zarejestrowane Stowarzyszenie towarzyszą nam przybierając zieloną barwę. Skąd się u nas wzięli? Czym się zajmują? Oto pytania, na które odpowiemy w następnych artykułach.
Gdzie Ich można znaleźć w naszej szarej rzeczywistości? Tam gdzie woła Ich charyzmat zakonu – w naszym krośnieńskim Hospicjum, gdzie starają się nieść, pomoc i otuchę. Gdzie dają podopiecznym księdza Marka Zarzycznego coś wydawałoby się bardzo nieistotnego – swoją obecność i gotowość wysłuchania Tych, których już nikt nie słucha, dla których często nie ma już perspektywy powrotu do codzienności, a jest już tylko wizja wiecznego życia. Są w szkołach, przedszkolach gdzie starają się pokazać młodszym kolegom w jaki sposób udzielić pierwszej pomocy, są w całej Polsce pomagając małym pacjentom przez list lub sms wytrwać w chorobie.
Kim są Ci młodzi Rycerze gotowi nieść pomoc? To nasza Młodzież, która wyżej od wirtualnych portali społecznościowych, ceni sobie namacalną wspólnotę i realne przebywanie z innymi, nawet jeżeli za swoją pracę otrzymuje wyłącznie blady uśmiech podziękowania i czasami jeszcze ten błysk w oku, Człowieka, któremu odjęto już wszystkie siły. Kiedyś ten wzrok spoczął również na mnie, stąd wiem co to znaczy i jak wiele siły trzeba by ze spokojem przyglądać się odchodzeniu z tego świata. Szczególnie gdy jako młody Człowiek, nie zna się pojęcia bezradności i ostateczności, gdy nie potrafi się zrozumieć co to znaczy być trzymanym za rękę, gdy trzeba się na zawsze pożegnać z tym światem.
W kolejny artykule postaramy się odpowiedzieć na te pytania, które już padły, a także na kolejne, które się rodzą. Po co w ogóle wciągać Dzieci i Młodzież do domu z którego często już się nie wychodzi? Po co uczyć nastolatków i przedszkolaków zasad pierwszej pomocy, przecież i tak sobie sami nie dadzą rady? Po co dziś dorośli ludzie noszą tytuły Rycerzy, narażając się na kpiny i pogardliwe uśmieszki? Po co marnują czas, który śmiało mogliby poświęcić na grillowanie?
Marek Gransicki
Fot. archiwum
