W piątek uczestniczyliśmy w uroczystym wieczorze andrzejkowym w klubie przyjaźni węgiersko-polskiej, kierowanym przez Marię Puskas, mieszczącym się w Domu Kultury im. Árpáda Csekovszk’yego.  Wspaniałą, rodzinną atmosferę tego dnia uświetnił występ zespołu „Łęczanie”, który dał dwukrotny koncert i był owacyjnie przyjęty szczególnie w chwilach, gdy zespół wykonywał pieśni w języku węgierskim. Wydawać by się mogło, że jest to niemożliwe, a jednak! Polacy śpiewali z Węgrami piosenki i w języku polskim /Sokoły/ i w języku węgierskim / Tavaszi szél, A Horgosi csárda/.

W sobotę najpierw zwiedzaliśmy Budapeszt. Rozpoczęliśmy od Wzgórza Gellérta, które samo w sobie jest cudem natury. Widok zapierającej dech w piersiach panoramy Budapesztu w jego najdalszych zakątkach jest dla każdego niezapomnianym doznaniem. Później oczywiście Stare Miasto, Pałac Prezydencki na Wzgórzu Zamkowym i dziesiątki wspólnie zrobionych fotografii. Naszym przewodnikiem był wspaniały i niezwykle taktowny Zoltán Puskás z Klubu Przyjaźni Polsko-Węgierskiej.

Po obiedzie udaliśmy się z kolei do szkoły podstawowej przy ul. Diadal gdzie miał miejsce uroczysty wieczór przyjaźni węgiersko-polskiej. Zostaliśmy powitani przez dyrektor szkoły Ilonę Olejnik oraz wiceburmistrza XVII dzielnicy Budapesztu Tamása Horvátha oraz przewodniczącego Samorządu Mniejszości Polskiej w XVII dzielnicy Budapesztu Andrása Buskó. Z naszej strony swoje wystąpienia mieli wiceburmistrz Gminy Dukla Andrzej Bytnar, sołtys Łęk Dukielskich Tomasz Węgrzyn oraz Bogumił Świątek z Bóbrki.

Występowały węgierskie zespoły dziecięce, prezentujące piosenki węgierskie, polskie tańce ludowe (tutaj praca trwa zaledwie 4 miesiące, a choreografką jest p. Patrycja Balogh, członkini Zespołu Pieśni i Tańca „POLONEZ” z Budapesztu) oraz – również dwukrotnie – zespół „Łęczanie”. I tutaj również zebrani byli pod wrażeniem naszego występu i wspólnie śpiewanych pieśni. Wspaniała publiczność potrafiła wyjątkowo docenić nasz trud, gdyż język węgierski należy do najtrudniejszych na świecie. Mieliśmy przez pół roku wspaniałą nauczycielkę – choć na odległość – panią Erzsébet Jáger. Zauważyć należy także, że „Łęczanie” do swojego występu po raz pierwszy wprowadzili taniec, co również było bardzo pozytywnie odebrane. Ponadto piękne, naturalne wykonanie ludowych melodii polskich, ukraińskiej „Dumki”, czy „Wiązanki czeskich polek” trafiło w najbardziej wyrafinowane muzycznie gusta.

Po występach miała miejsce chwila na podziękowania i podarunki. Z naszej strony były to okolicznościowe wydawnictwa z gminy Dukla, Łęk Dukielskich, zespołów ludowych z Łęk i Bóbrki, a także prace wykonane przez dukielskich rękodzielników i panoramy Łęk Dukielskich widziane z obydwu gór. Dzieci węgierskie obdarowały nas własnoręcznie wykonanymi ozdobami świątecznymi, a gospodarze tradycyjnymi winami węgierskimi.

Następnie miała miejsce uroczysta, wspólna kolacja. Węgrzy i Polacy z Klubu Przyjaźni gościli nas specjałami kuchni węgierskiej, a „Łęczanie” serwował dania kuchni polskiej. Były zatem tradycyjne polskie wędliny, wypieki, ciasta, pierogi ruskie i z kapustą, które ufundowała dla naszych gospodarzy firma „Pierożek” z Krosna, mieszcząca się przy ul. Krakowskiej.

Gdy kolacja dobiegała końca, czekała nas jeszcze niespodzianka. Dzieci zaprosiły do tańca węgierskiego prawie całą naszą delegację. Przeszliśmy szybki kurs prowadzony przez Agnes Tálos, przy akompaniamencie niezwykłego duetu muzyków: jeden grał na tekerö, a drugi na czymś, co przypomina nasze dudy góralskie. Jak się w końcu okazało, byliśmy pojętnymi uczniami i nie trzeba było drugiej lekcji. Czas biegł nieubłaganie szybko i należało wrócić na nocleg. Miał on miejsce w uroczym budynku Samorządu XVII dzielnicy przy ul. Csabai 20, który mieliśmy do wyłącznej naszej dyspozycji.

W niedzielę rano udaliśmy się do kościoła w dzielnicy Köbánya. W tej przemysłowo-robotniczej dzielnicy stołecznej jest to jedyny na Węgrzech polski Kościół gdzie co niedziela jest sprawowana Msza Św. w języku polskim.

Później były pożegnania i w drodze powrotnej zajechaliśmy pod kościół św. Teresy, gdzie znajduje się jedyny na Węgrzech pomnik papieża Jana Pawła II. Zakup upominków „za ostatnie forinty” zakończył naszą przygodę ze wspaniałymi ludźmi i pięknym Budapesztem.

Trzeba na koniec zaznaczyć, że duszą całej naszej wyprawy, organizacji, tłumaczenia i ojcowskiej wprost opieki był Marek Olejnik, radny Samorządu Mniejszości Polskiej w XVII dzielnicy Budapesztu.

Na podstawie naszych spotkań i serdeczności, jaka panowała podczas wspólnie spędzonych chwil należy sądzić, że nie jest to koniec, ale dopiero początek naszej współpracy i spotkań. Pierwsze deklaracje już padły, pozostaje czas działań i konkretów. Istnieje bowiem bardzo pilna potrzeba takich form działalności, gdyż w jednakowym stopniu służą one obydwu stronom.

H.Kyc

Foto: SKR Jedność