Andrzej Niziołek urodził się w 1963 r. Jest emerytowanym nauczycielem. Jego przygoda z malowaniem zaczęła się przed kilku laty, po zakończeniu pracy zawodowej. Akwarela jest dla niego wyzwaniem, któremu stara się sprostać. To pasja, która daje mu wiele satysfakcji.

Wernisaż rozpoczął się miłym akcentem muzycznym. Na skrzypcach zagrała Helena Myszkal, uczennica Zespołu Szkół Muzycznych w Krośnie. Natomiast Andrzej Niziołek i Robert Myszkal (artysta i pedagog socjoterapeuta z Rymanowa-Zdroju) grali na gitarach piosenki z repertuaru SDM-u.

Artysta zawsze chciał zatrzymać klimat wyjątkowych miejsc i chwil, dlatego tematem jego prac są m.in. pejzaże beskidzkie. Najbardziej jednak lubi malować drewniane cerkwie, zachwyca go ich piękno i historia.

W Saloniku Artystycznym Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej prezentowane są akwarele z cyklu „Cerkwie południowo-wschodniej Polski”: w Bieszczadach (Łopienka, Chmiel, Hoszów); we wschodniej części Beskidu Niskiego (Turzańsk, Kotań); na Sądecczyźnie (Dubne, Szczawnik); na ziemi gorlickiej (Owczary, Bielanka). Na wystawie znajdują się też akwarele przedstawiające inne zabytki: dworek Marii Konopnickiej w Żarnowcu, kościół pw. św. Wawrzyńca w Rymanowie, sanatorium „Maria” w Rymanowie-Zdroju czy „Stary Pałac” w Iwoniczu-Zdroju.

W folderze do wystawy Stanisław Wójtowicz napisał:

Nie po raz pierwszy Salonik Artystyczny Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej jest miejscem debiutu. Andrzej Niziołek nie prezentował dotychczas swych prac szerokiej publiczności. Zapewne dlatego, że maluje od niedawna, a świadomość, jak wielki opór techniki musi jeszcze pokonać i jak wiele tajemnic warsztatu jeszcze odkryć – również nie pośpieszała do zaprezentowania wcale niemałego już dorobku.

Andrzej Niziołek nie uczył się malarstwa, nie stara się też naśladować mistrzów. Samodzielnie poszukuje środków artystycznego wyrazu dla podziwu, jaki budzą w nim zabytki drewnianej architektury sakralnej, a szczególnie cerkwie.

Na wystawie zamieszczono ponad dwadzieścia wizerunków cerkwi. Znawcy i miłośnicy tej architektury bez trudu rozpoznają zarówno te namalowane pastelowymi barwami, jak i te w odcieniach sepii, nie bez powodu nawiązujących do starej fotografii. Trwają – tam i tu – mocniej osadzone w burzliwych dziejach tych ziem niż korzenie otaczających je drzew wrośnięte w grunt, z całą symboliczną wymową kształtów architektonicznych brył, konstrukcji dachów i kopuł…

Joanna Łach, (kbp)
Fot. kbp