Zofia Tomkiewicz urodziła się w 29. grudnia 1911 w Łężanach k. Krosna, jako szóste dziecko Antoniego i Heleny Sieniawskich. Była dzieckiem słabym, chorobliwym, ale jednocześnie bardzo wrażliwym. Ukończyła siedmioklasową Szkołę Podstawową oraz Prywatne Seminarium Nauczycielskie w Krośnie. Pracę pedagogiczną realizowała najpierw w Izdebkach koło Brzozowa, a następnie w Wesołej - Ujazdach.

W czasie okupacji niemieckiej zmuszona została przez władze okupacyjne do odejścia ze szkolnictwa. Jako bezrobotna, znająca dobrze język niemiecki, została zakwalifikowana do pracy przymusowej w Niemczech, ale dzięki zatrudnieniu w magazynach żywnościowych w Krośnie uniknęła wywózki. Tym samym miała możliwość wspomagania jeńców wojennych w Murnau, wśród których był jej narzeczony. Po jego powrocie z niewoli, zawarli związek małżeński i zamieszkali w Iwoniczu Zdroju. Tam urodzili się ich dwa synowie: Wojciech i Krzysztof.

W swoim długim i bogatym życiu poznała nie tylko radość macierzyństwa, ale także ból matki. Po nagłej śmierci męża, wiele lat samotnie borykała się z chorobą ukochanego dziecka, które niestety także zmarło. Wcześnie zostawszy wdową po oficerze polskim - bohaterze kampanii wrześniowej, od lat mieszka w Krośnie, prowadzi samodzielne, samotne życie, ciesząc się dobrą kondycją fizyczną i psychiczną.

Pani Zofia przez długie lata prowadziła działalność społeczną, włączała się w życie wspólnot chrześcijańskich, zwłaszcza pisząc do gazetki parafialnej. W poetyckiej formie wypowiadała swoją wiarę, ukazując piękno miłości Boga do człowieka. Jej bogaty dorobek poezji religijnej znany jest wielu czytelnikom z dwóch tomików: ,,Bogu i Ludziom” (t.1, Krosno 2003) oraz ,,Tobie śpiewam Mocy Moja” (t.2, krosno 2008).

Z okazji wspaniałej rocznicy, 100-lecia urodzin, ukazał się trzeci tomik poezji pt. ,,Droga do Boga”. Pięknie wyrażają to słowa jej wiersza pt. ‘Moja Poezja’: ,,Moja poezja… to trud…, by… Miłość do Boga śpiewać wciąż od nowa”. Swoisty style jej poezji, prostolinijność sformułowań i ciepło bijące z tych strof nadają tym wierszom głęboki, duchowy wymiar. Są wołaniem o nieustanne ,,ofiarowanie Bogu trudu życia…, bolesnych doświadczeń ziemskiej wędrówki i nadziei zbawienia”.

W poezji swej zostawia niejako testament, który wyrażają słowa: ,,Czas spojrzeć na drogę, którą już przebyliśmy…!” I sama czyni to zawsze pierwsza…, by dojrzeć do tej Jedynej Miłości.

umk