Jesteś specjalistą z zakresu rozwoju osobistego. Gdybym ja teraz chciała ruszyć ścieżką rozwoju dla siebie, od czego powinnam zacząć?
Doskonałe pytanie! Od zastanowienia się! Czego chcesz, jakie masz cele i co rozwój miałby Ci dać? Obecnie na rynku rozwoju mamy nadmiar wszystkiego. Książek, płyt, programów, szkoleń, konferencji, treningów, sympozjów i podobnych imprez. Warto wiedzieć, czego dokładnie chcemy, jaki efekt, rezultat chcemy uzyskać. Bo inaczej można zginąć w gąszczu, jak ja to nazywam, chadzania na szkolenia. Optymistyczne jest to, że w naszym kraju dla tak wielu osób rozwój osobisty zaczął mieć znaczenie. Coraz więcej z nas rozumie, że „jak się nie rozwijasz, to się zwijasz”. Jednak to, co dla mnie jest niepokojące, to jakość tegoż rozwoju.
Wokół nas całe mnóstwo osób, które dopiero co skończyły swoje własne pierwsze w życiu szkolenie, a już uczą innych, jak się powinni rozwijać. Więc od czego zacząć? Od bacznego przyjrzenia się temu, u kogo chcemy się rozwijać.
Czy hasła, rzeczy, które głosi dana osoba, są spójne z tym, jaki jest, jak żyje? Ostatnio bardzo dużo dostaję maili i zaproszeń od dziesiątek, a może setek osób, które chcą zająć się moim rozwojem finansowym, moją wolnością finansową. I co? I kiedy patrzę na nich, przyglądam się ich życiu, ich finansom, to nie wydaje mi się, aby to były osoby, od których można się uczyć. Kiedy pytam ich o ich własne finanse, to z reguły kłopotem jest uiszczenie rachunku za kawę na wspólnym spotkaniu biznesowym. A kiedy spotkanie odbywa się w hotelu, to okazuje się, że auto takiej osoby zaparkowane jest gdzieś na uboczu, bo parking hotelowy jest za drogi. I oczywiście można by rzecz, że to oszczędność, ale mi to pachnie inaczej. Oni chcą nas uczyć obszaru, który dla nich samych jest wyzwaniem. Stąd, zaczynając jakikolwiek rozwój, u kogokolwiek, łącznie ze mną samą, warto nas sprawdzić, poprzyglądać się. Na ile specjalista w danym temacie nim jest na papierze, w Internecie i na broszurach reklamowych. A na ile jego życie, on sam jest chodzącym dowodem na prawdziwość tego, czego uczy. Ja tak robię, wybierając kolejny szczebelek mojego rozwoju własnego. Tak dla naszego bezpieczeństwa.
Czy rozwój osobisty jest bezpieczny?
A to zależy. Między innymi od tego, o czym rozmawialiśmy wcześniej. Na ile bezpiecznie wybierzemy sobie, po pierwsze ścieżkę rozwoju. Po drugie, z kim chcemy się rozwijać.
I po trzecie, czy w obecnej sytuacji to, co wybierzemy, jest dla nas dobre? Jasnym jest, że jeżeli jesteśmy w jakimś dole życiowym, to pierwsze, co możemy zrobić, to przestać kopać dalej. Czyli zdecydowanie coś zmienić. Być może wówczas jakaś książka, szkolenie, spotkanie z coachem może stać się takim momentem przełomowym i dzięki niemu ruszymy z miejsca. Ale jednocześnie warto pamiętać, że żyjemy w czasach nadmiaru, więc i nadmiar narzędzi rozwojowych może nas przerosnąć. Ja mam swój patent na dokonywanie wyborów edukacyjnych. Przyglądam się po prostu, która dziedzina mojego życia aktualnie kuleje i na niej się wpierw koncentruję. Pod to wybieram książkę czy szkolenie. W ostatnim czasie odkryłam, że nie zniosę kolejnego spiczu motywacyjnego, szczególnie tego w wydaniu „mówców motywacyjnych” z żadnymi przeżyciami własnymi, a tylko tymi, których ktoś inny doświadczył.
Mam motywację z wewnątrz. Na dziś jej nie potrzebuję. Dziś potrzebuję narzędzi, jak pewne rzeczy zrobić, co konkretnego, od czego zacząć i jak dalej „robić”. Jak po prostu działać. Nie chcę być kolejnym nadmuchanym balonem, z którego w kilka dni po szkoleniu schodzi powietrze. Jak sądzisz, dlaczego niektórzy ludzie ruszają „z kopyta”, niby zaczynają się rozwijać, a ich życie dalej stoi w miejscu? Myślę, że właśnie z tego powodu, że bywają na szkoleniach czy czytają książki tylko motywacyjne.
Wydaje im się, że jak pójdą na kolejne szkolenie, to się zmotywują. A najlepiej, jak prowadzący ich zmotywuje. Mam takie przekonanie, że motywacja jest przereklamowana. Dlaczego? Na przykład trening sportowy. Brzuszki, pompki, przysiady. Czy zawsze mam motywację, żeby go zrobić? Absolutnie nie! Ale czy go robię? Tak, bo wiem, jakiego rezultatu oczekuję. I pomimo braku motywacji po prostu ruszam ciało i robię.
Moim zdaniem tu chodzi bardziej o działanie, nie o motywację. Dlatego właśnie niektórzy po evencie ruszają z kopyta, a kilka dni później nic się nie dzieje, bo im motywacja spadła. Dlatego właśnie tak ważny jest wewnętrznie ustalony cel, to, po co to coś robię. Powód. Wtedy nie ma szansy, żebyśmy odpuścili. Poza tym sądzę, że wiele osób odpuszcza, kiedy przestaje odczuwać przyjemność. Kiedy pojawiają się pierwsze schody, podejście pod górkę czy inne wyzwanie. A rzecz w tym, żeby działać pomimo!
Wiem, że jesteś fanką czytania. Jakie więc książki czytać, jakie omijać? Jaka była Twoja pierwsza książka, która coś wniosła do Twojego życia?
No to teraz mam zagwozdkę. Kocham czytać. Codziennie czytam. Nawet gdy jestem „padnięta”, czytam choć kilka stron. Czasem w weekendy nic innego nie robię, tylko czytam. Moja pierwsza świadoma książka, lektury szkolne omijam, to „Potęga podświadomości”. Pamiętam, jaki szok przeżyłam, kiedy dotarło do mnie, ile rzeczy sama na siebie „ściągnęłam”. Korzystam z tej wiedzy każdego dnia. Kolejny przełom to „Maksimum osiągnięć” Briana Tracy’ego. Jego 12-etapowy system stawiania celów opisałam w swojej własnej książce i stosuję go do dziś, zawsze wtedy, kiedy stawiam swoje nowe cele. Ale największym przełomem była dla mnie książka Ewy Foley „Zakochaj się w życiu”. Zakochałam się nie tylko w życiu, ale również w wielu jej rozdziałach. To był początek mojego rozwoju.
Jakie książki omijać? Dla mnie każda, którą wzięłam w swoje ręce, coś mi dała.
Były takie, które odłożyłam na półkę po przeczytaniu wstępu, i takie, do których wróciłam po latach. Myślę, że to zależy od naszej obecnej chwili w życiu, czy dana książka jest dla nas akurat właściwa.
Ostatnio spotkało mnie wiele rozczarowań towarzyskich. Niektórzy moi bliscy kompletnie nie rozumieją mojego stylu życia. Wielu z moich znajomych, kiedy się zaczęłam rozwijać, odsunęło się ode mnie, dlaczego?
O, witaj w klubie. Pamiętam, kiedy jakieś dwa lata temu wraz z moim partnerem postanowiliśmy przejść bardzo ambitny i zaawansowany projekt rozwojowy, zostaliśmy uprzedzeni, że zajdą zmiany. T Harv Eker, jeden z trenerów w tym projekcie, powiedział, że jeśli się rozwijasz, mogą zadziać się dwie rzeczy: ludzie będą od ciebie odchodzić albo Ty będziesz odchodzić od ludzi. Wiele osób tego nie zrozumiało. Jednak szybko się przekonały jak to jest. Wyobraź sobie, idziesz na imprezę do znajomych, na grilla do przyjaciół i zaczyna się jazda. Kto z kim śpi, kto kogo zdradził, kto jest idiotą, a kto naiwniakiem. Kto zmienił samochód, kto źle wychowuje dzieci albo kto coś powinien, a czegoś nie. Znane? A Ty siedzisz, słuchasz i zadajesz sobie to niezwykłe pytanie: „Co ja robię tu?”. Czujesz, że nie obchodzi cię kompletnie plotkowanie. Twoja uwaga jest skoncentrowana gdzieś indziej. Czujesz, że przestajesz rozumieć niektórych ludzi, ich schematy działania i sens ich słów. Ja wierzę, że jeśli ktoś od nas odchodzi, to po to, aby zrobić miejsce dla lepszej, bardziej wartościowej osoby.
Co ma wspólnego rozwój z pozytywnym myśleniem?
Ostatnio, na wspaniałym szkoleniu, Anthony Robbins, światowej sławy trener i coach, powiedział, że pozytywne myślenie to „shit”, za przeproszeniem. I ja się z tym zgadzam.
Jak słyszę, że wystarczy tylko pozytywnie myśleć, to wszystko będzie dobrze, to czuję się rozbawiona. Że niby samo się zrobi??? Nie ma opcji. Zgadzam się, że warto myśleć dobrze, być pozytywnie nastawionym, mieć optymistyczne patrzenie na świat. Jednak to wszystko razem wzięte nie zadziała. Bo do tego wszystkiego potrzebne są decyzje i działania. To tak, jakby ktoś myślał intensywnie o wygranej w lotto, a nawet nie wysłałby kuponu. Osoby, które prawdziwie się rozwijają, poza pozytywnym myśleniem, jeszcze działają. To ruch daje energię. A energia daje działanie. A wyższa energia zawsze wygrywa.
Jakimi ludźmi się więc otaczać?
Ja lubię otaczać się ludźmi, którzy są dla mnie wyzwaniem intelektualnym. Takimi, z którymi czuję się swobodnie. Tymi, przy których mogę być sobą. Mówić o swoich odczuciach, emocjach. Uwielbiam ludzi, od których mogę się uczyć. Takich, którzy uważają rozwój za wartościowy. Unikam narzekaczy, maruderów, leni i takich, którzy wiedzą wszystko. Nawet to, co czuję, co myślę i co chcę powiedzieć.
Jesteś osobą aktywną, prowadzisz kilka firm, uczysz się. Jak na co dzień motywujesz się do działania? Jak dajesz radę łączyć swoje role życiowe, które piastujesz?
Często nazywam siebie robotem wielofunkcyjnym. Rzeczywiście pełnię wiele ról: mamy, partnerki, córki, coacha, trenera, prezesa i pani swojej kotki. Myślę, że są dwie rzeczy, które pozwalają mi radzić sobie z tymi rolami. Po pierwsze uwielbiam mieć poukładany dzień. Więc otaczam się żółtymi karteczkami, na których zapisuję rzeczy do zrobienia. Mam zapisane to często nawet w kolejności, jakiej to robię. To ułatwia i powoduje, że wszystko dzieje się w naturalnej kolejności. Po drugie ustawiam priorytety, co jest w danym momencie dla mnie najważniejsze. To tak jak w tej chwili. Teraz jestem skoncentrowana na tym, żeby odpowiedzieć wyczerpująco na pytanie. Z kolei jak odpoczywam, to na maksa. Jak pracuję, to też na maksa. A jeśli chodzi o moją motywację do działania, to tak naprawdę mam ją w sobie. Czuję się generalnie nieustająco zmotywowana. Ale ważniejsze jest to, z czego ten stan wynika. U mnie z jasno określonych celów. Wiem, dlaczego coś robię. I to mi daje energię do działania.
Powiedz, kiedy wszystko się przeciwko Tobie sprzysięga, jak sobie z tym radzisz?
Moje ulubione powiedzenie brzmi: „Miej cierpliwość. Wszystko jest trudne, zanim stanie się łatwe”. Więc kiedy przychodzi trudniejszy czas, pamiętam, że niebawem będzie lepiej. Wiem, że i to minie. A poza tym szukam szybkich sposobów na zajęcie się sprawą, która mnie aktualnie spotyka. Staram się zadziałać, aby wrócić szybko do dobrego stanu, do czucia się dobrze. Nie czekam na to, co mi los przyniesie, raczej staram się mieć wpływ. Wiem, że nie wszystko ode mnie zależy, więc jeśli nie mogę z tym czymś, niczego zrobić, to niczego nie robię. Obserwuję okoliczności i staram się spaść na cztery łapy, żeby się jak najmniej potłuc. Jak to mawiają niektórzy: „Po burzy przychodzi słońce”.
ID Media
